Mechanizmy Proof-of-Stake (PoS) zostały opracowane w ostatnich latach w odpowiedzi na postrzegane problemy i ograniczenia związane z Proof-of-Work (PoW) - w szczególności zasobochłonną naturę wydobywania kryptowalut na skalę.
W mechanizmie PoS nie ma w ogóle wydobycia. Zamiast tego zatwierdzanie nowych bloków na blockchainie odbywa się w oparciu o liczbę monet, które są stakowane. Użytkownicy blokują określoną liczbę monet jako stawkę - i w danych momentach użytkownikom ze stawkami losowo przydzielane są prawa do walidacji następnego nowego bloku.
Im większą liczbę monet użytkownik postawi, tym większe są jego szanse na uzyskanie praw walidacji w każdej rundzie. Oprócz zmniejszenia kosztów obliczeniowych uruchomienia blockchaina, systemy PoS znacznie utrudniają przeprowadzenie podstępnego ataku, ponieważ wymagałoby to od atakującego posiadania co najmniej 51% wszystkich monet w łańcuchu.
W systemie Delegated Proof-of-Stake (dPoS) uczestnicy nadal wrzucają monety. Jednak zamiast samodzielnie odpowiadać za walidację, interesariusze zlecają tę pracę delegatom - grupy, które są następnie odpowiedzialne za osiągnięcie konsensusu między sobą.

Delegaci dPoS są wybierani na podstawie ich reputacji i postrzeganej wiarygodności, a teoria wśród zwolenników dPoS jest taka, że system zachęca do dobrego zachowania wśród delegatów, ponieważ społeczność ma prawo do przegłosowania ich i zastąpienia w dowolnym momencie.

Blockchainy dPoS są generalnie szybsze niż blockchainy uruchamiane w systemach PoW i PoS, z wyższą szybkością transakcji na sekundę. Jednak dPoS jest w powijakach i nie jest ogólnie uważany za wystarczająco bezpieczny, aby być podstawą blockchainów dokonujących transakcji pieniężnych.